ในชีวิตตอนโต เคยสองครั้งครับ ครั้งแรกปวดหนัก จอดริมทาง วิ่งเข้าป่า ไม่บอกไม่กล่าว แบบคนมาด้วยยังตกใจ
อีกรอบ ไปเยี่ยมเพื่อนที่ รพ. ราวๆสองทุ่ม รถติดโคดๆ ปวดเบา แต่ไม่ไหว ลงจากรถวิ่งไปเข้าปั๊ม แล้วบอกให้น้องผู้หญิงที่ไปด้วยกัน ช่วยขับไปก่อน
พอออกจากปั๊ม จำได้ว่า วิ่งตามหารถอีกครึ่งชั่วโมง เพราะน้องที่ขับไป ขับรถไม่บ่อย และไม่เคยขับรถในกรุงเทพ เธอไม่รู้จักทาง ผมก็ไม่รู้ ....
ไม่นับตอนเด็กๆ ประถมหก นั่งเรียนอยู่ แล้วปวดหนัก ครูที่สอนก็โหดสุดในโรงเรียน ทีแรกไม่กล้าขอไปห้องน้ำ แต่ทนไม่ไหว ผมวิ่งออกจากห้องไปดื้อๆเลย
ผลลัพท์ เสีย กกน.ไปตัวนึง แต่ไม่เท่า ไอ้เพื่อนรักที่นั่งติดกัน ที่ครูให้วิ่งตามมาดู มันรู้ความลับ เห็นตอนผมโยนทิ้งไปในป่า หลังห้องน้ำพอดี ผมอายสุดๆตอนนั้น
ผมต้องเป็นทาสมันอยู่เกือบปี เพื่อไม่ให้มันบอกใคร จนมันย้ายออกตอนขึ้นมัธยม ผมจึงเป็นไท กลับบ้านแม่ถามอีก กกน.หายไปไหน นึกถึงทีไรก็ขำตัวเองทุกที