เมื่อก่อนตอนประถม ผมก็เป็นคล้ายๆลูกของพี่เลยครับ
คุณพ่อขับรถของที่ทำงาน เป็น BIG M สีแดง ตอนเดียว ติดหลังคาสีขาว ไปส่ง ที่โรงเรียนตอนเช้าทุกวัน
ผมก็รู้สึกอายเพื่อนๆ โดยเฉพาะสาวๆนี่อายสุดๆครับ
ผมว่าเป็นเรื่องธรรมดาของเด็กนะ (โดยเฉพาะเด็กที่ชอบรถตั้งแต่จำความได้แบบผม)
ที่ตอนสมัยเด็กๆก็อยากมีของเล่นใหม่ๆเอาไปอวดเพื่อน แม้กระทั่งรถที่บ้านก็อยากนั่งรถสวยๆไปโรงเรียน
ถ้าผมเป็นพ่อของลูก เจอไปแบบนี้ ก็ต้องมีเขว แอบเก็บมาคิดบ้างละครับ (ใครมันจะมีผลต่อชีวิตของเรา เท่าลูกสุดที่รักของเราละครับ เนอะ)
จากคำพูดของลูก ผมว่าพี่เปลี่ยนจากวิกฤตให้เป็นโอกาส เปลี่ยนคำตัดพ้อของลูก ให้เป็นแรงผลักดันให้พี่ในการขยันทำงาน มีความมานะอดทน ฝ่าฟันอุปสรรคใดๆที่ขวางหน้าให้มันผ่านไปได้อย่างง่ายดาย ผมว่านี่จะเป็นแรงขับเคลื่อนที่พี่จะหาจากไหนไม่ได้อีกแล้วหล่ะครับ
สุดท้าย..ไม่ว่าเราจะทำได้แค่ไหน เท่าไหร่ก็ตาม เมื่อลูกของพี่โตมากขึ้น เค้าก็จะเข้าใจอะไรได้เยอะมากขึ้นตามอายุของเขาละครับ
เค้าจะเข้าใจว่าเงินแต่ละบาทที่พี่หามานั้น กว่าจะได้สักบาท มันยากเย็นขนาดไหน
ขอให้พี่เชื่อเถอะครับ ว่าโตขึ้นเขาจะต้องเข้าใจพี่แน่นอน
....อย่างผม ก็ชอบรถตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้เรียนอยู่มหาลัย พ่อก็ให้ civic fd ที่บ้านขับ เพราะพ่อรู้ว่าผมชอบรถ และผมก็สอบเข้าในคณะที่พ่อผมพอใจ ก็เลยให้ยืมมาใช้
ถึงแม้ว่าคณะที่ผมเรียน จะไม่ได้เกี่ยวกะรถเลยสักนิด(เภสัชศาสตร์)
แต่รถนี่แหละครับ เป็นแรงผลักดันให้ผมต้องตั้งใจเรียน แล้วก็จบมาทำงาน หาเงินมาซื้อรถที่ผมชอบด้วยตัวเอง แล้วจะขับรถพาครอบครัวของผมไปเที่ยว ด้วยเงินของผมเอง
ขอให้พี่ สู้ สู้ ครับผม
