เข้าใจดีครับว่าน่าโมโหเช่นไรเพราะที่บ้านผมก็ทำธุรกิจส่วนตัวกันหมดมีแต่รุ่นผมนี่แหละที่เป็นลูกจ้างเค้า (ใครว่าเรียนสูงแล้วดี ที่บ้านผมจบไม่เกินป.4กัน หาเงินได้เดือนเป็นแสน) สิ่งสำคัญของการค้าขายคือซื่อสัตย์และการบริการ อยากรู้จริงเจ๊คนนี้ถ้าแกตายไปจะขนเงินเอาไปใช้ได้กี่บาทจะยิ่งใหญ่แค่ไหน รวยเท่าไหร่ ก็เห็นเล็กกว่าโลงทุกคน
อย่าไปโทษการศึกษาเลยครับ อยู่ที่ตัวบุคคลมากกว่า หลายๆ คนเรียนสูงมาทำงานได้ดีกว่ารุ่นพ่อรุ่นแม่ตั้งเยอะครับ หลายคนเรียนสูงมาแต่เป็นแค่ลูกจ้างเป็นเพราะไม่ขนขวายมากกว่า ถ้าพี่เชื่ออย่างที่พี่คิดจริงๆ ก็ให้ลูกพี่เรียนแค่ ป. 4 ก็พอหล่ะมั้งครับ?
ผมคงจะสื่อไม่เข้าใจเอง ที่ยกตัวอย่างเป็นส่วนของตัวผมเอง เรียนสูงทำเงินได้น้อยกว่าทางบ้านที่เรียนมาน้อยกว่ากันเยอะเพราะตอนเด็กทางบ้านไม่ค่อยให้ช่วยอะไรเน้นให้เรียนโดยบอกว่าให้เรียนเก่งๆจบสูงๆจะได้เป็นเจ้าคนนายคน แต่การศึกษาบ้านเราเอื้อให้จบออกมาเป็นลูกจ้างซะมากกว่า มีแต่หลักสูตรทางวิชาการไม่ค่อยมีเรื่องการใช้ชีวิต ตอนนีผมเองก็ยังเป็นลูกจ้างกินเงินเดือนอยู่แต่ก็ปูทางเรื่องทำธุรกิจส่วนตัวเพื่อกลับไปอยู่บ้านอีกแปดปีข้างหน้า
เรื่องลูกผมคงไม่รบกวนให้มาเป็นห่วงหรอก เรียนสูงกว่าป.สี่แน่นอนแต่จะเรียนถึงไหนก็แล้วเค้าชอบหรือถนัด ไม่จำเป็นต้องเรียนเก่งให้ได้ที่หนึ่งแต่เน้นรู้และเข้าใจในสิ่งที่เรียนและเอาไปใช้ประโยชน์ได้ อย่างน้องสาวนและน้องชายผมที่เรียนเอกกันทั้งคู่แต่เค้าวางแผนว่าจะเป็นอาจารย์สอนมหาวิทยาลัยอีกคนจะเป็นนักวิจัยมาตอนเรียนตีแล้ว ส่วนลูกผมจะสอนให้เค้ารู้จักวางแผนชีวิต รู้จักตัวเอง รู้จักเผื่อแผ่ ทำดีทั้งกายวาจาใจ และรู้จักวางแผนทางการเงิน พอดีลูกผมมีปัญหาเล็กน้อยเลยให้แฟนลาออกมาเลี้ยงวางแผนไว้ว่าหลังจากรักษาหายแล้วจะหาขายของเล็กๆน้อยๆจะได้มีเวลาเลี้ยงดูและจะได้สอนให้ค้าขาย ช่วยงานทางบ้าน พบปะผู้คนเพื่อเป็นต้นทุนที่หาซื้อไม่ได้เผื่อใช้ในอนาคต อีกอย่างไม่อยากเป็นเหมือนมนุษย์เงินเดือนหลายคนที่ทำงานต่างถิ่นส่งลูกให้ที่บ้านเลี้ยงแล้วส่งแต่เงินไป ปีนึงได้เห็นหน้าลูกไม่กี่วัน
อยากให้หลีกเลี่ยงการแสดงความคิดเห็นที่พาดพิงครอบครัวคนอื่นแบบนี้ มีปัญหาอะไรมาว่าที่ผมไม่ต้องเกรงใจเพราะตอนนี้ผมก็ไม่ค่อยอยากเกรงใจใครเท่าไหร่
