« ตอบกลับ #18 เมื่อ: พฤษภาคม 04, 2009, 11:00:27 »
พ่อแม่ผมอ่ะ....เรียกเค้า เรียกตัวเองมาัตั้งแต่ผมเด็กๆ จนผมชิน ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่คิดว่ามันคงมีศัพท์นี้มานานนนมากเกินกว่า 40 ปีแล้วอ่ะครับ
แต่พอถึงรุ่นผม ผมไม่ค่อยถนัดปากเรียกเท่าไหร่ ส่วนมากจะเรียกสรรพนามก็ชื่อเล่นน่ะแหละ
ประมาณนี้อ่ะ
"ก้อย อาร์ตว่าวันนี้อยากไปช๊อปปิ้งเซ็นทรัล ไปดูของให้อิ๊กกี้หน่อย ไปป่าว"
"แล้วอาร์ตจะไปซื้ออะไรหล่ะ"
"เราอยากไปดูกางเกงให้อิ๊กกี้ เขามีไม่กี่ตัว"
"เออ เราก็อยากจะไปดูเสื้อผ้าเหมือนกัน"
"แต่อาร์ตอยากได้เลโก้ด้วยนะ"
"อ้าวแล้วไหนบอกไปดูของให้ลูกฟะ"
"อ้าวก็ดูของให้ลูกแล้วก็ดูของให้ตัวเองไง...."
"แกข้ออ้างนี่หว่า....ไหนแกบอกจะดูของให้น้องไง ฉันหล่ะก็ดีใจ..."
"เฮ๊ย เมิงพูดแบบนี้เดี๋ยวก็ปัดเหนี่ยวซะหรอก"
มันก็มีหลายสรรพนามอ่ะคับ น้องๆไม่ควรเลียนแบบนะครับ....ห้าๆๆ
ผมชอบใช้คำว่า "เรา" มากก่า เพราะเป็นสรรพนามที่เป็นพหูพจน์ คือไม่ได้เฉพาะตัวเรา หมายถึงคนอื่นๆได้ด้วย แปลว่าความคิดเราแคร์คนอื่นอยู่ระดับหนึ่ง
ส่วนเค้า กับ ตะเอง(หรือตัวเอง) มันก็ฟังน่ารักดี แต่เป็นคำทีเ่ป็น เอกพจน์ คือหมายถึง ไม่เธอ ก็ ฉัน มีความเป็นอกเทศ กว่ามาก แสดงความเป็นตัวตนมากกว่า
แต่คำว่าตัวเองในประโยคของผมข้างต้น หมายถึงตัวของผมเอง...ไม่ได้แปลว่าผมคุยกับแฟนผมแล้วคำว่า ตัวเอง หมายถึงหล่อน
แต่ระดับการใช้จะแตกต่างกันไปตาม บริบท...ห้าๆ หลังๆ นี่พูดเล่นๆนะครับ ให้เห็นหลายๆ บริบทน่ะ......จริงๆ คุยกันสุภาพครับ
แต่กลัวไม่เห็นภาพน่ะ
