เป็นผมนะ AE101 สภาพนิ๊งๆ ยังมีอยู่มาก รุ่นท๊อปปีท้ายๆ (94-95) 150,000 ชิวๆ เตรียมเปลี่ยนอะไหล่ซ่อมบำรุงนิดๆหน่อยๆ 2 แสนทอนเยอะๆเลย
แต่...ก่อนคิดจะใช้รถ ศึกษาข้อมูลรถ ศึกษาการซ่อมบำรุง ผมก็ใช้รถมือสองไปเรียนตั้งแต่ไม่มีใบขับขี่ (ผิดกฎหมายนะจ๊ะ)
ผมขับคราวน์ รอยัลซาลูนปี 92 เครื่อง 1เจ ไปเรียนตั้งแต่ ปวช.ปี 2 พอเข้าปี 3 ก็ได้มาริโน่ (AE100) ปี 94 ใช้ยาวจนเข้ามหาลัย เรียนจบ ..........4 ปีชิวๆ ไม่มีติดโปฯ
รถมือหนึ่งก็ดีครับ เพื่อนๆผมหลายคนขับรถแพงๆป้ายแดงหมดไปหลายคันแล้ว และแต่ละคันก็ซื้อรถผมได้ตั้งแต่ 2 คันยันเป็น 10 คัน (หลาย 10 คันก็มี่พี่น้องเอ๊ย)
หลายๆ คนไม่ต้องมานั่งศึกษา ไม่ต้องมานั่งคิดวิเคราะห์ลองผิดลองถูกกับการทำรถ เพราะรถจะใหม่หรือเก่า เค้าก็ขับเข้าศูนย์บริการและรอ (ให้พ่อแม่) จ่ายตังอย่างเดียว ใช้ซักระยะก็ซื้อใหม่ เพราะเก่าแล้ว แต่รถผมก็ยังอยู่ และทุกวันนี้ก็ใช้อยู่
และผมก็รักรถผมมาก ถ้าไม่คอขาดบาดตายชาตินี้ผมไม่ขายกิน ถ้าจะออกคันใหม่ ก็หาเงินก้อนใหม่ ผมตั้งใจไว้อย่างงั้น เพราะเป็นคันแรกที่พ่อซื้อให้ แม้มันไม่ค่อยดี รถก็ชนหนักมา แต่ผมก็ซ่อมของผมได้ วิ่งใช้งานชิวๆ ได้ทุกวี่ทุกวัน เคยจอดไว้ 8 เดือน พอนึกได้ก็เปิดประตูสต๊าดแล้วใช้ได้ปกติ
บางทีก็แอบน้อยใจ (ทำตัวเป็นเด็ก) ว่าเพื่อนร่วมรุ่นกันไม่เห็นต้องมาทำรถเหมือนเราเลย มันใช้รถเป็นรถจริงๆ แถมเอ่ะอ่ะก็ป้ายแดงๆ เป็นผมที่ต้องหาข้อมูลซ่อมรถ หาอู่ หาช่าง หาสาเหตุ บางทีก็โดนช่างฟัน ช่างมั่ว ก็รู้แหล่ะว่าโดนฟัน ไม่เจ็บใจเท่าไหร่ที่เสียรู้ แต่เจ็บกว่าคือกลับบ้านมาโดนพ่อบ่นยาวแน่ๆ (ก็อยากไปอู่ดีๆช่างดีๆเหมือนกันแหล่ะ ทำไมตูต้องโดนด่าฟร๊ะ)
แต่ผมก็โคตรรักและเคารพพ่อผมเลย (ขอใช้คำว่าโครตนะ) ผมรู้ว่าเค้าสร้างฐานะให้มีทุกวันนี้และลำบากยังไง จากเด็กที่บางวันค่าข้าวกลางวันก็ไม่พอจ่าย สู้ทุกอย่างล้มและลุกมากี่ครั้้งต่อกี่ครั้งจนมีธุรกิจทุกวันนี้
ไม่ต้องขับรถป้ายแดงผมก็ใช้ชีวิตของผมได้ (เรื่องซ่อม ถ้านับราคารถ + ทุกบิลที่ทำมา จนถึงวันนี้ก็ยังออกรถใหม่ไม่ได้ และมั่นใจว่ารถผมขับดีกว่าในหลายๆ แง่ เมื่อเทียบกับรถใหม่) บางทีก็อยากมีรถใหม่ๆ ดีๆ ขับที่ไม่ต้องซ่อมเหมือนกัน แต่พอมาคิดๆดูแล้ว ชีวิตผมก็มีความสุขดี ทุกอย่างอยู่ที่ใจ
ปล.ผมไม่ได้คิดกวนบาทาใครนะ แค่อยากแชร์มุมมองในอีกมุมนึง
- มุมของคนที่เคยเป็นนักเรียน-นักศึกษาที่พ่อแม่มีเงินจำกัดที่ซื้อรถใหม่ให้ใช้
- มุมของนักศึกษาที่ใช้รถเก่าๆ ท่ามกลางสถาบันที่มีรถใหม่ๆแพงระยิบระยับวิ่งกันว่อนเป็นเรื่องปกติ
- มุมของคนที่บ้ารถ
และถ้าผมมีลูก ผมก็จะให้มันขับรถเก่านี่แหล่ะไปเรียน ผมทำมาแล้วและมีความสุขกับมันได้
ลูกผมก็ต้องทำได้ และอาจทำได้ดีกว่าผมด้วย
- ดีแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ต้องไปโหนรถเมล์ ไม่ต้องรอรถตู้ ไม่ต้องเดินไกลๆ หลายกิโลเพื่อไปเรียน
ปล.2 น้องสาวที่ผมรักทั้ง 2 คน ก็ขับรถเก่าๆไปเรียน เข้ารั๊วมหาลัยด้วยทุนเกียรตินิยม และขับไป
ทำงานจนถึงทุกวันนี้ (แต่เค้าไม่รู้เรื่องรถ เรื่องซ่อม อะไรเลยนะ 55)
