ตื่นสายๆวันเสาร์ ด้วยอารมณ์สบายๆ อาชวนไปเอารถที่ซ่อมไว้ที่อู่
โอเคเช็คเรียบร้อย เอารถไปเก็บที่รับฝากรถที่เช่าไว้ดีกว่า
ขับไปจอด เอ้ย ที่บ้านผมเซอไพรส์ซื้อนิสสันซิลฟี่โดยไม่บอกผมเหรอเนี่ย
ไม่ใช่ว้อย!!! รถใครวะ มาจอดที่เรา ป้ายทะเบียนก็มีบอกว่า ไม่ใช่ป้ายทะเบียนรถเอ็ง
อาผม : ป้าไมให้รถคนอื่นมาจอดที่ผมอะครับ
ป้า : .....เค้าเห็นไม่อยู่หลายวันเลยเอามาจอด
!!!!
ผม : ผมไม่ได้จอดฟรีๆนะป้าผมเสียเงินนะ ถึงไม่อยู่ก็ไม่น่าให้ใครมาจอดอยู่ดี
ไม่มีคำตอบใดๆ ป้าเดินหายเข้าไปในบ้าน กลับออกมาพร้อมกุญแจ
ป้า : เนี่ยเค้าทิ้งกุญแจไว้ให้เค้าบอกให้ขยับรถได้เลย เค้าบอกเค้าไว้ใจ
!!! ป้าๆๆๆบ้าาาาาาา ไปแล้ว
รถใครก็ไม่รู้ เกิดผมขยับแล้ววันหลังมันเป็นรอยขึ้นมาผมไม่ซวยหรือ (ป้าขับรถไม่เป็นครับ)
อาผม : ผมไม่ขยับหรอกป้ารถใครก็ไม่รู้ ไม่ใช่หน้าที่ที่ผมจะต้องขยับนะนี่มันที่ผมป้าไปหาคนมาขับออกไปเลย
พูดจบอาก็โทรไปบ่นกะเจ้าของที่จอดรถ ที่ให้คนอื่นมาจอดที่เค้า
สักพักก็มีพี่ผู้หญิงคนนึง ไม่ใช่เจ้าของรถมาขยับให้
อารมณ์เสียมากเลย ถ้าเป็นคนที่เค้าไม่ยอมมนี่มีด่าเสียผู้เสียคนเลยนะ
แต่อาผมไม่ชอบมีปัญหากะใครถ้าไม่สุดจริงๆ
พฤติกรรมแบบนี้ก็มีด้วย ถ้าโทรบอกก่อนว่าเออ ขอจอดหน่อยสิเห็นไม่จอดหลายวัน
ให้คนอื่นมาจอดแทน ค่าที่จอดเราก็เสีย บอกก็ไม่บอก เสียเวลาเสียสุขภาพจิต
ไม่ได้จอดฟรีเสียหน่อยแย่จริงๆ
