อันนี้ขอขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่ทำให้ผมได้รู้ว่าสำหรับบางท่านผมมีความสำคัญขนาดไหน
ส่วนท่านที่คิดว่าตลกดี ก็ขอให้ทราบว่าอันนี้คงเป็นกรรมเก่าของผมอย่างหนึ่ง ..ซึ่งเล่าให้ฟังได้สั้นๆว่าตอนผมอยู่ประถม 4 และปิดเทอม พี่สาว และผมจะไปแกว่งอยู่แถวๆสำนักอธิการบดีที่สวนสุนันทา..แล้ววันหนึ่ง (ซึ่งไม่ใช่ April Fool) ผมเดินออกไปซื้อของกินกับหนังสือโดยเดินไปกับพี่สาว ระหว่างนั้นผมคิดว่าอยากลองแกล้งแม่เล่น ผมเลยเดินนำหน้าพี่สาวไปเร็วๆ เพื่อที่จะไปหลอกแม่ซึ่งนั่งทำงานอยู่ในออฟฟิศของเขา
พอเดินใกล้ถึงประตู ผมก็ทำเป็นวิ่งแรงๆให้กระหืดกระหอบดูสมจริง แล้วก็ถีบประตูเข้าไปแล้วตะโกนว่า "แม่! พี่แหวนถูกรถชน!"
ผมเห็นแม่ยกมือขึ้นทาบอกแล้วก็ทรุดลงกับเก้าอี้ ก่อนจะตั้งสติได้และวิ่งมาหาผมเพื่อถามว่า "แล้วพี่อยู่ไหน! พาแม่ไปเดี๋ยวนี้!"
..แล้วจากนั้นพี่สาวผมก็เดินดูดกาแฟเข้ามาในออฟฟิศแม่
นั่น เป็นครั้งแรกในชีวิตผมที่ผมเห็นแม่น้ำตาไหล ทำท่าจะโผกอดพี่สาวผมแต่หันมาด่าผมแทนแล้วก็กลับไปนั่งกุมขมับอยู่บนโต๊ะ ทำอารมณ์ไม่ถูกเลยว่าจะยิ้ม จะหัวเราะ จะโกรธ หรือจะร้องไห้ดี แต่ก็ตัดสินใจบอกผมแค่สั้นๆว่า "อย่าล้อเล่นกับแม่แบบนี้อีก"
ดังนั้นถ้าคุณแคร์ใคร
มีสองสิ่งที่คุณไม่ควรเอามาล้อเล่น 1. ชีวิต ความเป็น ความตาย 2. ความรัก
ฝากไว้เพียงเท่านี้ ส่วนการจะเอาคืนหรือไม่ ผมคิดว่าคงไม่จำเป็น ของแบบนี้เป็นความรู้สึกที่ต้องได้ลองเจอด้วยตัวเองถึงจะเข้าใจคุณค่าของมัน
