ตราบใดที่มาตรฐานการสอบใบขับขี่บ้านเรายังต่ำแบบนี้
ก็จะมีคำถามแบบนี้เรื่อยไป เพราะคนขับไม่มีทักษะในการควบคุมรถใดๆที่ถูกต้อง
ตามมาตรฐานการสอบใบอนุญาตขับรถสองล้อตามความจุเครื่องในพิกัดต่างๆ
การสอบเข็น ยก เข้าจอด ถ้าทำไม่ได้ไม่มีสิทธิ์ซื้อรถความจุนั้นๆ แต่ของเราไม่บังคับ
การเก็บชั่วโมงการฝึก สอบผ่านแต่ละสถานี และข้อเขียน ของเรามีแบบเดียว ขั้นเดียว
การที่คิดเอง เออเองว่าซื้อเครื่องโตจะดีกว่าเครื่องเล็ก ก็เหมือนคนซื้อรถ4x4ที่ขาดทักษะ
พอไปลุยเจอหลุมลึก พวงมาลัยกระบัดนิ้วหักจะโทษใคร ยิ่งคุมรถพลาดพลิกคว่ำหรือลงเหว
คนที่นั่งมาด้วยจะบอกว่าซวยหรือคนขับฝืนขับ นั้นเพราะเราขาดการปรับปรุงมาตรฐานการสอบ
ตามสากลประเทศ และบังคับใช้แบบล้าหลัง การใช้รถ ใช้การถนนก็กลายเป็นเรื่องวัดดวงเสียส่วนใหญ่
จะสองล้อเครื่อง หรือถีบ ถ้ายังทำตามมาตรฐานที่กำหนดไม่ได้ แค่ไฟท้ายรถกระพริบบางคันยังไม่ยอมติด
ขี่ไม่ตรงช่อง แล้วจะไปโวยกับคนซ่อมถนนก็ลำบากที่ว่า ฝาท่อมีแต่ซ้ายสุด ปากฝาเป็นหลุม ล้อลงแทบพลิก
สะพาน ทางข้ามไม่มีไหล่ทางเผื่อให้คนเดิน แล้วสองล้อจะฝืนไปยังไง สามล้ออยู่มาจะร้อยปีเขายังจะยุบ
ไม่ได้คิดอุ้มให้เป็นอุตสาหกรรมไทยแต่อย่างใด คนขับก็ไม่ขวยขวายฝึกฝน ทั้งที่สื่อเดี๋ยวนี้เข้าถึงง่ายกว่าแต่ก่อนมาก
ออกทริปที่ไปส่งเสียงดัง วิ่งขวางถนน รบกวนสัตว์ป่า ขับรถไปทับ ข้ามลำธาร แล้วมาอวดนี้ไม่ยักโดนจับ
พอช้างโจนมา ที่ซวยคือคันที่ตามมาข้างหลัง หรือคนที่ขับมากันดีๆโดนลูกหลงไปด้วย
ชาวบ้านใช้ทางยากเพราะทางเสียหาย มีอุปสรรค