ภาพลักษณ์กับความจำเป็นของบางอาชีพมันถูกผูกเข้าด้วยกันอย่างขาดไม่ได้ครับคนค้าเพชรส่งนอก เวลามีลูกค้ามาเยี่ยมดูโรงาน จะขับCR-V ไปรับ มันก็ดูไม่น่าเชื่อถือเอาได้เหมือนกันเคยเจอคนขายครีมตามเว็บ ครีมถูกๆดูไร้ค่า ขายกันห้าสิบบาทก็มี แต่พอเป็นดารา คนดัง คนสวยขับรถหรู ครีมพื้นๆก็ขวดละหมื่นได้บางสังคม มีคนต้องชวนคุย ชวนเที่ยวผับเที่ยวบาร์ ไปโรงแรมแดกข้าวมื้อละหมื่นสองหมื่น คุยข่มกันทุกทีที่ล้ม เรียกว่าเพื่อนทั้งๆที่วันเกิดเรามันยังจำไม่ได้ แต่เวลาขับรถหรูยี่ห้ออะไรรู้หมด รุ่นใหม่มาต้องรีบขายคันเก่าทิ้งเพราะเดี๋ยวจะตามเพื่อนไม่ทัน แต่กับเพื่อนแท้ๆ ที่รู้แม้กระทั่งไฝที่ใต้รักแร้เรา เราขับกระบะเก่าๆมันก็ยังกอดคอกินข้าวแกงข้างถนนกับเราได้ ปรับทุกข์ได้ทุกทีที่เราท้อรถญี่ปุ่น(บางยี่ห้อ)มันก็คล้ายเพื่อนแท้ มันอาจจะไม่ได้รวยล้นฟ้า หรือแข็งแรงแบบHulk แต่ถ้าพามันไปเที่ยวไหน มันก็ไม่งี่เง่าเรื่องมาก ไม่เคยไถเงินให้เราเดือดร้อน ไม่ต้องเอาใจมันมากมันก็คบกับเราดีอยู่ จะกี่ปีมันก็ยังดีกะเราได้รถยุโรปรุ่น(สมัยใหม่)พอเราหมดความใส่ใจ มีรุ่นใหม่มาเราก็อยากเขี่ยมันทิ้งละ งี่เง่า เอาแต่ใจ เปลอเมื่อไหร่ไถเราหมื่นสองหมื่นบ้าง เผลอหนัก ไถเป็นแสน เผลอไม่รู้ตัวโน่นสี่ห้าทุ่มมาคอยยานแม่มองหน้ามันเพราะมันไม่อยากสตาร์ทกลับบ้านดีๆ ..
