ผมเกิด 32 นะ ตอนนี้ก็ 29 พอดีเป้ะ
พื้นฐานที่บ้านไม่ได้รวยและไม่ได้จน ตอนเรียนจบมาก็คิดจะออกรถครับ แต่อยากได้คอนโดก่อนเลยกู้กับคอนโดไม่แพงที่นึง จนโดนปล้นแถวคอนโดบ่อยๆ เนื่องจากมันไม่แพงมันเลยอยู่ในซอยนิดนึง เลยทำให้อยากซื้อรถครับ
คันแรกเป็น suzuki swift ออกตอนทำงานได้ 2 ปีเอง ตอนนั้น 22-23ได้มั้ง? ไม่แน่ใจแต่ตอนที่คันใหม่เข้าอะครับ รับรถคิวแรกสุดเลย ณ เวลานั้นผมแค่อยากมีรถนะ แต่ขอรถพ่อใช้เค้าก็ไม่ให้ เลยคิดว่าจะซื้อใหม่ ไม่มีประสบการณ์ด้านการซ่อมหรือเข้าศูนย์มาก่อนกลัวซื้อมือสองละโดนหลอกครับ เลยเลือกมือ 1 มีรถคันแรกด้วยออกรถมาได้เงินกลับมาโปะคอนโด
โชคดีที่ทำงานสายที่มีงานนอกครับ ก็เลยรับงานตลอดได้รายได้ค่อนข้างเยอะกว่าเพื่อนๆ ส่วนคอนโดก็เอาเงินก้อนปิดไป ไม่แพงครับไม่ถึงล้านห้องรูหนูสังคมรังนก ไม่ได้ให้เงินพ่อแม่ เพราะโชคดีที่เค้ายังมีรายได้อยู่ แต่ค่าใช้จ่ายที่บ้านพวกค่าน้ำไฟอาหารนิดหน่อยเดือนละ 7-8พัน เราจ่ายให้ครับ บ้านผ่อนหมดไปก่อนแล้วเลยไม่ต้องรับผิดชอบ
ในมุมของเด็กตอนนั้นผมก็คงอยากได้รถใหม่แหละ ยังไงมันก็โก้กว่ารถเก่า ถ้าชอบรถอะนะ
ต้องถามคุณพ่อเองว่ามันลำบากเกินไปมั้ยถ้าจะดาวน์รถใหม่ให้ ถ้าไม่เท่าไหร่ผมก็ว่าช่วยเค้าดาวน์ไปก็ดีนะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องมาเสียค่าซ่อมเป็นเงินก้อนนะให้เค้ากู้เป็นเครดิตเค้าเอง บางทีดอกเบี้ยละค่าใช้จ่ายรายเดือนอาจจะทำให้เค้าคิดได้ว่าไม่น่าเลยละรอบคอบขึ้น เชื่อว่าหลายๆคนตอนได้เงินเดือนใหม่ๆมัน รู้สึกดีอยากจะใช้จ่ายไปซะหมดเลย มาเติมเต็มความอยากสมัยเรียนที่อยากได้ละไม่ได้
ละค่อยมาใช้คืนแบบลูกผ่อนแบงค์ 4-5ปี อีกปีมาผ่อนพ่อนะลูกขายละไปซื้้อใหม่โดนตบ
ตอนจบใหม่ผมก็อยากได้รถแหละแต่พ่อไม่ช่วยเลยครับ ทั้งที่เค้าก็ไม่ได้ลำบากอะไร(จากมุมที่เราเห็นนะ ลึกๆนี่ไม่รู้) เหมือนเป็นแผลในใจ
นานๆจะขอทีอะเนอะ อย่างน้อยก็ถือว่าซื้อความสะดวกสบาย ความปลอดภัยอะไรให้กันก็ยังดี
ตอนเข้าไปขอบอกให้ช่วยดาวน์หน่อยพ่อบอกไม่ให้ก็ได้แต่เดินคอตกมา
หรืออาจจะเพราะแบบนี้ทำให้เราขยันกดดันตัวเองมากกว่าปกติจนมีได้ทุกวันนี้ แต่ถ้าวันนั้นเค้าช่วยเราอาจจะมีวันนี้ที่มีวัยเริ่มทำงานที่มีความสุขกว่าก็ได้นะ
