« ตอบกลับ #67 เมื่อ: กรกฎาคม 25, 2010, 22:08:12 »
ถ้าผมเป็นพ่อนะ....ผมให้มันขึ้นรถเมล์ไปเรียนครับ....อย่างน้อยๆสัก 1 ปี แล้วบอกมันว่า ถ้ามึงยอมขึ้นรถเมล์ไปเรียนได้ 1 ปี กูจะซื้อเฟอร์ให้คัน....
บางครั้ง ความรักก็ต้องมีขอบเขต และต้อง รักลูกให้ถูกทางด้วยเช่นกัน...เพราะอะไร?
เพราะปีหนึ่ง ผมขับรถเป็นแล้ว...แต่คุณพ่อให้นั่งรถเมล์ไปเรียน ให้เรียนรู้ชีวิตของคนทั่วไปที่เขาลำบากกว่าเรา คุณพ่อให้ผมทำแบบนี้อยู่ 1 เทอมครับ
พอเทอมสอง ก็ยอมให้ผมเอารถตู้ครับ....ฟังไม่ผิด รถตู้ขนของที่บริษัท ขับไปเรียน..........เรียนที่ไหน มหาวิทยาลัยรังสิตครับ.........
แม่มมมมมมมม ขับรถตู้วินไปเรียนรังสิต เท่ห์ค๊อด.......แต่กลับกลายเป็นที่รักของเพื่อนๆ เพราะไปไหนมาไหนกันได้ยกแก๊งค์...
ปีหนึ่งเทอมสอง ผมถึงได้ AE111 มือสองมาใช้งาน
มันเรียกว่า การลด "อีโก้" อย่างเป็นขั้นตอน อย่างเป็นลำดับขั้น ......ด้วยเหตุผลนี้ทำให้ผมรู้จักค่าของสิ่งของไม่ว่าจะเป็นรถ ของใช้ หรือเงินทองก็ตาม
เพราะเราแลกมาด้วยความยากลำบาก และต้องรู้จักค่าของมัน
ผมว่าเอาข้อความผมไปบอกเจ้านายคุณด้วย ว่าผมคิดแบบนี้ วัดใจไอ้ลูกชายมันไปเลย ถ้ารับได้มึงได้เฟอร์ รับไม่ได้ก็ไม่ต้องเอาอะไรอีก
เพราะแค่นี้ยังไม่อดทนแล้วธุรกิจของคุณพ่อ มันจะมีปัญญามาบริหารได้หรือ...จริงมั๊ยครับ?