เมื่อก่อนบ้านผมเคยใช้ Grand Adventure 3.0 เกียร์ออโต้ ใช้มา 8 ปีครึ่ง แล้วขายไปเมื่อปีที่แล้ว
สมัยนู้นนับได้ว่าไทยรุ่งเจ้าเดียวเท่านั้น ที่เจาะหลุมวางขาให้คนนั่งแถวสาม ซึ่งคู่แข่งขณะนั้น (Sport Rider, Everest, G-Wagon) ไม่มี เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้พ่อกับแม่ผมเลือกไทยรุ่ง
ซึ่งเบาะแถวสามนี่ก็สบายจริง เมื่อก่อนยกโขยงกันไป 7 คนทั้งครอบครัว ยัดเข้าเจ้า Adventure ขับไปถึงตรังได้สบาย ไม่มีใครบ่นเมื่อย จนถึงทุกวันนี้ตากับยายผมยังพูดถึงมันอยู่เลย
ตลอดเวลาที่ใช้มาก็ถือว่าเป็นรถที่โอเค เครื่องทนทานตามฉบับอีซูซุ (เสียงดังมากด้วย) อัตราเร่งอืด แต่ก็ดีกว่ารุ่นเครื่อง 2.8
สิ่งที่ไม่ดีืนักคือคุณภาพและการประกอบ ไม่ได้เลวร้ายขนาดที่ว่าน้ำรั่ว เพียงแต่ว่าใช้ไปนานๆ พลาสติกจะเริ่มเหนียว และมีเสียงเอี๊ยดอ๊าดรบกวนบ้าง
อีกเรื่องคือความทนทานของอุปกรณ์ไฟฟ้า กระจกไฟฟ้าเสีย เซ็นทรัลล็อกเสีย ไล่ฝ้ากระจกหลังเสีย ปุ่มบิดเปิดแอร์หักบ่อยมาก ไฟหน้าปัดดับ อาจจะมีอีกแต่จำไม่ได้แล้ว
ไม่แปลกใจว่าทำไมพอ Isuzu หันมาทำ MU-7 เอง คนถึงแห่กันไปซื้อ ถึงแม้ว่า TR Adventure Master จะสวยกว่า และแถวสามยังนั่งสบายกว่า
เพราะมันได้เรื่องคุณภาพ ความสบายใจ อะไหล่ก็หาไม่ยาก (อะไหล่ตัวถังไทยรุ่งรอน๊านนาน) ในราคาที่ไม่ได้แพงไปกว่ากัน
และยิ่งพักหลังผมว่าดีไซน์รถมันจะยิ่งประหลาดขึ้นทุกทีๆ อย่างเจ้าลีมูซีนเนี่ยอยากจะให้ไปออกแบบใหม่จังเลย
ก็ไม่อยากให้เจ๊ง อยากเห็นบริษัทรถ (ถึงจะดัดแปลงก็เถอะ) ฝีมือคนไทยอยู่ แต่ในเมื่อมันยังไม่มีอะไรน่าสนใจ ถ้าจะให้กลับไปอุดหนุนอีก ผมก็คงไม่เอาละครับ
