ปลาหมึกเอาคูเป้มาใส่ถ่าน
ชื่อจริงไม่น่าฟัง ต่อจาก ผี สาง
ไม่น่าใช้สูตรex103 คงเป็นพิมพ์นิยมรถถ่านมากกว่า รถคงสามตันตามฟอร์มฟุ่มเฟือย ไม่เน้นเบาหวิวไฮเทคเพราะต้องให้ใบพัดทำ
คงเลือกตกแต่งได้หมดแบบรถม้าร้อยปีก่อนเหมือนเดิม แต่เลิกไปเป็นสิบปีเพราะขาดทุนตลอด จนมาอยู่กับใบพัด
ตั้งแต่ผีรุ่นก่อน ที่มีเมบัคเป็นคู่แข่ง ไม่ชอบรูปแบบภายใน อึดอัด เชยบรม แถมใส่ไอไดร์ให้ปวดหัวอีก พอออกผีรุ่นต่อมาเปลี่ยนน้อยมาก
ยิ่งเบาะสู้สามแฉกไม่ได้ แต่เดิมสู้เมบัคไม่ได้อยู่แล้ว แถมจะเอารองน่องเบาะหลังต้องเพิ่มเงิน เมบัตแถมให้หมด w222 ยกเบาะหลังเมบัคมาครึ่งตัว อยากมีรองน่องเบาะหลังต้องซื้อรุ่นpullman ราคารถถูกกว่าครึ่งๆ
ประตูเปิดปิด กดปุ่ม เจอeqsโบกมือสั่ง แต่ราคาต่ำกว่าห้าเท่า ส่วนไฟท้ายคล้ายกะบะยุ่น ราคาหลักแสน นานาจิตตัง แพงมากคนก็คาดหวังมากเป็นธรรมดา เจอค่าซ่อมร่มทีจำจนตาย
แต่รถถ่านโครงสร้างไม่นิ่ง จะซื้อรถเก็บเพื่อสะสมดูไม่คุ้ม ปั่นราคายาก
จะทำแบบแฟนทอม6 ที่แบ่งกระดองเป็นสองชิ้นมาครอบคัสซียังน่าทำมากกว่า รุ่นนั้นนางฟ้าของจริง เจาะ คว้าน ปาด แทง ง่าย มือสองยังแพงราคาไม่ค่อยลง
พอเป็นรุ่นเงินนำหน้า ตาเหลี่ยม เจอw126ตีตาย ยิ่งปลาวาฬตอกตะปูปิดฝาโลงอีก
ขนาดเทวทูตเงินรุ่นสุดท้าย เอา7มาเปลี่ยนกระดอง ใส่ถุงลม ทรงสามกล่องของรถออกแบบสู้รถเยไม่ได้เลย
หลังจากปีกบินไปซบกับมวลชน ออกแบบทรงสามกล่องได้สัดส่วนดีมาก
หน้าสั้น วงเลี้ยวแคบ
กลางยาว เบาะหน้า หลัง แบ่งพื้นที่สมดุล
ท้ายสั้น เลี้ยวง่าย ตีวงแคบ แต่จุ ยิ่งมีเลี้ยวล้อหลัง ขับง่ายขึ้นเยอะ
ผีพึ่งมาใส่เลี้ยวล้อหลัง เน้นชูภาพลักษณ์อย่างเดียว แต่งานวิศวกรรมค่อยเป็นค่อยไป เขาว่านะ
ส่วนที่ว่า ยิ่งเก็บยิ่งแพง แล้วแต่จะคิด
ตั้งแต่เมฆเงิน สั่งอะไหล่ ยุคม้าอยู่แถวเกษตรนวมินทร์ รถไม่ได้แพงทะลุฟ้าอะไร ราคาแล้วแต่เจ้าของกับคนซื้อจะตกลง
เสียหาช่างแก้ไม่จบ ตายกลางทาง คนที่บ้านไม่ดูแลต่อ ราคาคุยกันได้
ซ่อมจบ ไม่โดนฟัน แอร์เย็น ไม่งอแง กินเลี้ยง ออกงานราบรื่น ไม่อยากขาย
