วันนี้ครึ้มอกครึ้มใจอยากเอาข้อคิดดีๆมาฝากกันครับ
เคยได้ยินไหมกับคำพูดที่ว่าคุณไม่ได้เป็นคนที่โชคร้ายที่สุดบนโลกนี้? ผมเคยได้ยินคำพูดนี้เมื่อนานมาแล้ว ซึ่งตอนนั้นในใจก็คิดว่า "ไม่ได้เป็นกรูแล้วจะมาเข้าใจอะไรปัญหาของกรูวะ คำพูดสวยหรูใครๆก็พูดได้ทั้งนั้น" แต่ยิ่งมีชีวิตมายาวนานเท่าไหร่ก็ยิ่งค่อยๆซึมซาบกับความหายของประโยคนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ในระหว่างที่เราทำคะแนนสอบได้ไม่ดีก็มีใครบางคนบนโลกที่อยากเรียนแล้วไม่ได้เรียน ระหว่างที่เราเงินไม่พอจะซื้อของที่อยากได้มีหลายล้านคนบนโลกที่ไม่มีแม้เงินจะซื้อข้าวสักเม็ดมากิน ในระหว่างที่เราน้อยเนื้อตำใจว่าทำไมหน้าตาไม่ดีทำไมไม่รูปร่างดีเหมือนคนอื่นเค้ามีคนอีกเป็นล้านๆที่เกิดมาไม่มีแขนขาเลยด้วยซ้ำ ในระหว่างที่เราทำเงินใช้หนี้บัตรเครดิตคนเป็นสิบๆล้านไม่ได้หลับได้นอนทำงานหาเงินมาใช้หนี้ครอบครัวและดูแลลูกไปพร้อมกัน ชีวิตเรายังไม่ได้บัดซบที่สุดในโลกจริงๆด้วย
ถ้าเทียบกับปัญหาชีวิตของคนอื่นๆแล้วสิ่งที่เราคิดว่าหนักอาจจะเป็นแค่ฝุ่นเล็กๆบนกระดานดำก็ได้ ล่าสุดขอยกตัวอย่างที่เพิ่งรับรู้มาเร็วๆนี้หน่อย นี่เป็นเรื่องของหมาตัวหนึ่งครับ (ปัญหาหนักๆในชีวิตก็ไม่ได้มีแต่คนเท่านั้นที่จะได้เจอนี่เนอะ) มันอาศัยอยุ่ในเขตกรุงเทพนี่แหละ มันนอนซมอย่างหนักเนื่องจากอาการป่วยอย่างร้ายแรง ใบหน้าของหมาตัวนี้หายไปเกินครึ่งครับ หายไปเกินครึ่งจริงๆเนื่องมาจากอาการผิดปกติของเซลเนื้อเยื่อ หน้าของเค้าบิดเบี้ยวผิดรูปตาซ้ายห้อยอยู่กับผนังเนื้อเยื่อด้านบนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น บริเวณขอบตาล่างลงไxจนถึงกรามล่างไม่มีอีกแล้ว.......แน่นอนว่าไม่ต้องพูดถึงว่าบริเวณปากส่วนบนเองก็หลุดหายไปหมดเช่นกัน
หมาตัวนี้กินอะไรแทบจะไม่ได้แล้วครับมีแต่กรามล่างเท่านั้นซึ่งไม่มีทางที่จะเคี้ยวอะไรได้เลย ปริมาณน้ำที่จะเข้าไปในลำคอก็มีเพียงน้อยนิดเพราะไม่มีปากบนไว้คอยประคับประคองให้น้ำผ่านเข้าไป ทั้งวันได้แต่นอนซมตัวสั่นจากความเจ็บปวด ขดกอดตัวเองไว้ให้รอดพ้นจากความหน้าในช่วงปลายปี ไม่มีคนที่รัก ไม่มีคนดูแล ไม่มีแม้แต่เงินจะพาตัวเองไปรักษา ไม่มีใครเห็นใจ...ก็แค่หมาจรจัดตัวหนึ่ง....นานเท่าไหร่แล้วที่หมาตัวนี้เริ่มมีอาการจนใบหน้าค่อยๆถูกกัดกินจนหายไปเกือบจะทั้งหมดแล้ว? แค่เราเป็นสิวที่หน้ายังเจ็บน้ำตาไหลเลย แล้วความเจ็บปวดที่เกิดกับเจ้านี่ล่ะ? สิ่งที่เหลือเชื่อที่สุดก็คืออาการหนักขนาดนี้แล้วหมาตัวนี้ยังไม่ตายครับ มันยังพยายามที่จะดิ้นรนมีชีวิตอยู่ต่อไป
อย่าเพิ่งงงว่าแล้วผมจะพูดถึงหมาจรจัดทำไม? คนกับหมาเองก็มีวิถีชีวิตที่คล้ายคลึงกัน มีเรื่องที่ต้องทำเพื่อประทังชีวิตในแต่ละวัน มีการเจ็บป่วยที่ต้องรักษา มีการคบค้าสมาคมกับหมาหรือคนตัวอื่นๆ หมาเองเวลาที่มันสิ้นกำลังใจไม่ทำอะไรนอนตายไปเฉยๆก็มีเช่นกัน อย่างหมาที่โดนนายทิ้งก็ตรอมใจไม่กินไม่ดื่นนอนเฉยๆจนตาย หมาที่เจ็บป่วยเกินจะทนไหวไม่กินไม่ดื่มนอนเฉยๆจนตายก็มีเหมือนกัน ไม่ต่างอะไรกับคนที่เวลาโดนแฟนทิ้งหรือพบว่าตัวเองเป็นมะเร็งขึ้นมาแล้วอยากตายขึ้นมาเหมือนกัน ซึ่งทำให้ผมค่อนข้างแน่ใจว่าไอ้หมาตัวนี้มันยังอยากที่จะสู้เพื่อมีชีวิตต่ออย่างแน่นอน
กับชีวิตที่ทรมานการตายอาจจะดีกว่าอยู่ หมามันยังเลือกที่จะอยู่ แม้ต้องทรมานแสนสาหัสในทุกๆวินาทีที่ผ่านไป เทียบกับคนแล้วเรื่องผิดหวังหมดกำลังใจในแต่ละวันนี่มันเป็นเรื่องขี้ประติ๋วสิ้นดี ผมเชื่อว่าตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่สักวันจะต้องมีเรื่องดีๆ มีความสมหวังผ่านเข้ามาอย่างแน่นอน เทียบกับหมาแล้วคนเราต่อให้จนกรอบไม่มีเงินสักบาท ไม่มีบ้านให้อยู่ เดินไปพูดจาดีๆขอข้าวจากคนแปลกหน้ายังไงก็ไม่อดตาย ไปซูกตัวอยุ่ตามกล่องกระดาษหรือตู้โทรศัพท์หลบลมหนาวก็ได้ หนทางในการมีชีวิตอยู่ของคนมันง่ายกว่าหมาที่พูดไม่ได้ทำงานหาเงินไม่ได้มากมายนัก ชีวิตในตอนนี้ของเราอาจจะลำบากมีแต่เรื่องให้เหนื่อยใจแต่อย่าได้ท้อแท้ครับ อย่าเป็นคนเลวไปซะก่อน สักวันโชคจะเข้ามาหาหรือความพยายามสัมฤทธิผลในที่สุดเอง.......เจ้าหมาที่ผมยกตัวอย่างมานี่ชีวิตแสนอาภัพที่ยาวนานของมันเริ่มดีขึ้นแล้ว มีคนมาสนใจพาไปหาหมอรักษามีคนมากมายที่เป็นห่วงมันร่วมมือเพื่อช่วยเหลือมัน แม้บั้นปลายชีวิตของหมาตัวนี้อาจจะตายด้วยอาการเนื้อร้ายนี้อย่างทรมาน แต่อย่างน้อยในตอนนี้หมาจรจัดปวยๆตัวนึงมีคนคอยเป็นห่วงรักใครห่วงใยเหมือนกับที่หมาบ้านดีๆได้รับกันแล้ว ทั้งหมาทั้งคนไม่ว่าชีวิตจะลำบากแค่ไหน สู้ต่อไปนะไอ้มดแดง!!!
