ดีครับ
เนมครับ นอกจากจะรุ่นราวคราวเดียวกันแล้ว ยังอยู่ จ.ใกล้กันกับเฟรมอีก
อยู่ จ.เลย ครับ เลยพิทยาคม รุ่น 38 อาทิตย์หน้าก็จะสอบ Final แล้ว (ยังไม่พร้อมเลย)
ถามว่า รู้สึกยังไงกับการที่จะต้องเปลี่ยนตัวเองเข้าการใช้ชีวิตที่สามารถเรียกได้ว่า "ผู้ใหญ่" แบบเต็มปากเต็มคำ
ก็ยอมรับนะว่าค่อนข้างเสียดายเวลาที่ได้ใช้ชีวิตในแบบเด็กวัยรุ่น เพราะตัวเองก็รู้สึกว่า ยังใช้เวลาไม่คุ้มค่าเลยกับชีวิตช่วงนี้
เพื่อนออกไปเที่ยวกันหรอ เหอๆๆ เราก็นั่งอยู่บ้าน ไม่หน้า TV ก็หน้าคอม
เพื่อนนั่งทำงานมอบหมายจากครูหรอ เหอๆๆ เราก็นั่งเล่นเกม หรือไม่ก็เล่นเน็ต หน้ามือถือ
เพื่อนอ่านหนังสือสอบหรอ เหอๆๆ เราก็อ่านการ์ตูนขายหัวเราะของเราไป
เพื่อนไปติวหนังสือหรอ เหอๆๆ เราก็นั่งจับกลุ่มเล่นกับเพื่อนคนอื่นไป
สรุปแล้ว ชีวิตนี้เคยทำอะไรจริงจังกับเขาบ้างมั้ย
ไม่เคยครับ หุหุหุ ขี้เกียจเป็นนิสัยเลย
ตอนนี้ก็เหลือเวลาที่จะต้องใช้ชีวิตแบบนี้อีกเพียงแค่อาทิตย์เดียว หนังสือสอบ Final และ O-NET อ่านหรือยัง? งานเคลียร์หมดหรือยัง? คำตอบคือ ยัง
แล้วตอนนี้ก็มีเรื่องราวทั้งหลายต่างๆ ทั้งเรื่องตัวเราเองหรือคนรอบข้างเข้ามาเป็นมรสุมชีวิตเลยก็ว่าได้
เลยไม่รู้ว่าจะผ่านพ้นช่วงเวลาเปลี่ยนเหล่านี้ไปได้อย่างไร แต่เอาเหอะ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไปหล่ะว้า 555+
ส่วนเรื่องอนาคต ติด 3 ที่ครับ ตอนนี้ตัดสินใจแล้วว่าเลือก วิศวะฯยานยนต์ ม.เทคโนโลยีสุรนารี
2 ที่อื่นๆ คือ วิศวะฯ ม.มหาสารคาม และ วิทย์ฯ คณิตประยุกต์ ม.ขอนแก่น
วิศวะฯ ม.มาหาสารคาม อันนี้รายงานตัวก่อนเพื่อนเลย ไวมากๆ เลยขอสละสิทธิ์แล้วกัน รอลุ้นเอาข้างหน้า
อันที่จริงแล้วลองมาสำรวจดูตัวเองแล้ว เราเป็นคนที่ไม่น่าจะเหมาะกับวิศวะนะ ทั้งหน่วยก้านเหยาะๆ แหยะๆ อ้วนก็อ้วน ดำก็ดำ เตี้ยก็เตี้ย
มือก็อ่อนปวกเปียก จะไปไขประแจอะไรกะเขาได้มั้ยก็ไม่รู้ แถมเรื่องขับรถนะ โอ้ย เอาดีกะเขาไม่ได้หรอก (เอ่ออ ด่าตัวเองได้ขนาดนี้เลยหรอ)
แต่ที่ตัดสินใจเลือกวิศวะฯยานยนต์ ก็มีแค่เหตุผลเดียวนี่แหละที่คิดว่า เราเลือกในสิ่งที่เราควรเลือกแล้ว คือ "ชอบรถยนต์" แค่นี้แหละครับ
ทั้งๆ ที่ วิทย์ฯ คณิตประยุกต์ มันเป็นอะไรที่ตรงความถนัดเรา แต่ไม่เลือกซะงั้น หุหุ
แต่ก็เอาเหอะ ชอบรถยนต์ เราก็เลือกไปทางรถยนต์ดีกว่า แล้วเราต้องคิดว่า เราต้องเรียนได้
เมื่อก่อนเราเป็นคนกลัวอนาคตมากๆ กลัวตั้งแต่เด็กๆ แล้วว่า วันนี้เราไม่ส่งงาน พรุ่งนี้ครูจะอ่านชื่อให้เพื่อนฟังรึเปล่านะ ยิ่งมีเพื่อนที่เป็นสายลับพ่อแม่เราอีก
กลัวว่า วันนี้เราทำของหาย พรุ่งนี้แม่รู้ แม่จะตีเรามั้ยนะ (เอ่ออ อันนี้มันเกิดจากการกระทำตัวเองทั้งนั้นเลยนี่หว่า หุหุ)
กลัวว่า พรุ่งนี้ครูจะสั่งการบ้านอะไรเพิ่มรึเปล่า กลัวว่า วันนี้ไปโรงเรียนเพื่อนจะดักตีเรารึเปล่า (ก็เพราะเป็นคนหน่วยก้านเหยาะๆ แหยะๆ นี่แหละ) ฯลฯ
คืออนาคตเป็นอะไรที่ฝังใจเรามาตั้งแต่เด็กๆ แล้วหล่ะ ว่ามันเป็นสิ่งที่น่ากลัว เพราะเราไม่รู้มาก่อน ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น
(เหมือนมงกุฎดอกส้มนี่แหละ ใครจะไปรู้ว่าคำแก้วตอนสุดท้ายจะกลายเป็นบ้าได้ขนาดนี้)
ตอนนี้ที่จริงเราก็ยังกลัวอนาคตอยู่เหมือนกันนะ แต่เราก็พยายามที่จะลดความกลัวนั้น แล้วเปลี่ยนจากความกลัวเป็นความกล้าให้ได้
ซึ่งก็ไม่รู้จะทำได้รึเปล่า เอาเป็นว่า ต้องทำได้แล้วกัน ตั้งเป้าหมายไว้ขนาดนี้แล้ว
เอ่ออ แล้วตกลงเราพล่ามอะไรมาเนี่ย ไม่มีสาระเล้ยยยย หุหุหุ
ยังไงขออนุญาตพี่จิมมี่ใช้กระทู้นี้เป็น Facebook จำเป็นวันนึงแล้วกันนะครับ เหอๆๆ (แต่ Facebook ตัวเองเคยเข้าไปอัพซะที่ไหนกันเล่า)
เอาเป็นว่ายินดีที่ได้รู้จักเฟรมและแมนแล้วกันครับ
ปล. ขอนแก่นวิทย์ก็เป็นฝันของหลายๆ คนที่นี่เลยล่ะ มีคนที่จบ ม.3 จากที่นี่ไปเรียนหลายคนอยู่เหมือนกัน
