จากใจคนที่ขี่มอไซทุกวัน ผมเห็นด้วยครับ ส่วนใหญ่ตายกันเพราะความประมาทและความมักง่ายของตัวเองล้วนๆ เวลาผมขี่มอไซเองผมไม่ค่อยกลัวโดนรถหรือรถบรรทุกชนหรอก เพราะหลบง่าย แต่มอไซอื่นๆเนี่ยแหละที่น่ากลัว
แต่ด้วยสังคมแบบนี้ มันไม่น่าแปลกใจครับ คนส่วนใหญ่ถ้าเลื่อกได้เค้าไม่อยากขี่มอไซหรอก คนที่โชคดีพอที่เกิดมาแล้วเลื่อกได้ว่าจะใช้อะไรเค้าก็มักจะเป็นคนที่ยินดีทำตามกฎหมายและขี่อย่างปลอดภัย แต่ส่วนคนที่ไม่มีทางเลื่อก คนพวกนี้ก็มักจะเป็นคนที่เราด่ากันบนถนนครับ ชีวิตเค้ามันมีสิ่งอื่นๆที่น่าเป็นห่วงมากกว่าการทำตามกฎหมายครับ
อย่างแรกน่าจะเพราะไม่มีทะเบียนด้านหน้า เวลากล้องจับ เลยตามไม่ได้
ผมขี่มอไซ (CB650F) มาสองปีแล้ว ขี่เกิน 120 บ่อย ทั้งบน motorway จากทางออกสนามบิน Suvarnabhumi แต่ไม่เคยโดนใบสั่ง น่าจะเพราะไม่มีการตั้งกล้องให้จับจากด้านหลังเพราะการติดตั้งไม่ได้นึกถึงการจับมอไซ
เรื่องทะเบียนหน้าไม่มีก็มีส่วน แต่ถนนบางเส้น มอเตอร์ไซต์วิ่งไม่ได้ ก็ยังวิ่งนะ ผมว่ามันไม่ควร
ผมก็มีมอเตอร์ไซต์ครับ ผมว่าหลายคนก็มีมอเตอร์ไซต์ ผมใช้ส่วนมากจะขับไปตลาด และ ในซอยแถวบ้าน ไม่ได้ขับเดินทางไปไกล
ความจำเป็น มันไม่ใช่เหตุผลที่จะทำผิดกฏหมายนะครับ ผมว่าต้องแยกประเด็น
ึคนขับรถยนต์ เขาก็มีความจำเป็น มีเมีย มีลูก มีอาชีพ หาเลี้ยงปากเลี้ยงล้อง ที่ต้องทำเหมือนกัน ดังเช่น คนขับมอเตอร์ไซต์ ก็เช่นกัน
อย่างที่ผมยกตัวอย่าง แยกนราธิวาส เนี่ยละ ถ้ารถฝั่งไฟเขียวทิ้งช่วง จะมีรถมอเตอร์ไซต์ประมาณ 50-60% ที่จะพลวดพลาด กรูกันเป็นขบวน ฝ่าไฟแดงไป แต่ยังมีอีก 30-40% ที่จอดรอตรงไฟแดง คนกลุ่ม 30-40% เขาความจำเป็นหรือมีเหตุผลเช่นกันนั้นละ แต่เขาเลือกที่จะไม่ทำ จะโดยกลัวโดนชน หรือ กฏหมาย ก็แล้วแต่
ผมแค่อยากให้คิดกลับกันว่า ถ้าเขากล้าเสี่ยงตาย กล้าทำผิดกฏหมายข้อนี้ มันก็มีสิทธิ์ที่จะทำผิดกฏหมายข้ออื่นๆ ด้วยเช่นกัน
พวกทะเบียนงุ้ม ซ่อนใต้บังโคลนเนี่ยะ กลุ่มนึง ที่พร้อมจะทำผิดกฏหมายได้ทุกเมื่อ ที่เห็นนี่ส่วนใหญ่เลย ผมเจอมากกับตัว มาเบียดรถผมแล้วหายจ้อย ตามตัวไม่ได้ เพราะทะเบียนงุ้มเนี่ยละ